Θα αρχίσω το κάπνισμα

Αυτό που λένε πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γέλα; Ή πως κάποια ανώτερη δύναμη εφαρμόζει τότε τα δικά της τα σχέδια κόντρα στα δικά σου; Αυτό το ζω εντόνως τελευταία.

Ο άνθρωπος φτιάχνει τη μοίρα του;

Όχι. Ο άνθρωπος ξεκινά πιστεύοντας πως ξέρει ποια θέλει να είναι η μοίρα του και αισιοδοξώντας πως θα την κατακτήσει. Και κάπου εκεί συναντά τους άλλους ανθρώπους. Και κάπου εκεί έρχεται η συνειδητοποίηση. Αναθεωρείς και… απελπίζεσαι! Διότι όσο ανεξάρτητος, αυτάρκης, ανεπηρέαστος κι αν πάσχισες να γίνεις, και όσο κι αν προσπάθησες να ελέγχεις και να καθορίζεις τη ζωή σου, ποτέ δεν θα είναι αρκετό. Γιατί πάντοτε θα υπάρχουν οι άλλοι. Και γιατί ποτέ δεν θα είσαι επαρκώς ικανός να τους προβλέψεις. Γιατί όσο και να επιμένεις να το αρνείσαι εγωιστικά, πάντοτε θα εξαρτάσαι σε ένα βαθμό από εκείνους, ακόμη και αν είναι ο ελάχιστος βαθμός στην πιο αμεληταία υπόθεση που θα σε απασχολήσει.

Η ιστορία είναι η εξής:

Έχω ζαλιστεί με τον κόσμο. Που βαπτίζει παρορμητισμό την αγένεια, επιπολαιότητα τον παραλογισμό του και ωριμότητα την αδιαφορία.

Έχω συγχυστεί με τον κόσμο, που ζητά την προσοχή σου μα σε κατακρίνει είτε την λάβει είτε όχι.

Ενδιαφέρομαι, προβληματίζομαι, προσπαθώ να είμαι δίκαιη, δίνω αξία στις λεπτομέρειες και το μόνο που ακούω ένα «γιατί;», «γιατί σε νοιάζει;», «γιατί ασχολείσαι;».  Δεν προσδοκώ ανάλογη συναισθηματική γενναιοδωρία, αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί να είναι κανείς ακατάδεκτος. Αδιάφορος ναι, αλλά ακατάδεκτος γιατί;

Καχυποψία και παραφροσύνη. Ένας κόσμος που φωνάζει μα δεν ξέρει τι θέλει, που διαμαρτύρεται για τη σκληρότητα μα δεν ανέχεται το χάδι, που αποκηρύσσει την υποκρισία και το ψέμα, μα δεν αναγνωρίζει την ειλικρίνεια και την αλήθεια.

Δειλός κόσμος, που για να τα βρει με τον εαυτό του εναντιώνεται στους άλλους, που παραπονιέται για αναισθησία κι όμως δεν χωράει την ανθρωπιά.

Περιφρονημένες αξίες από περιφρονημένους ανθρώπους. Η εποχή της παράνοιας.  Ποιος καιρός για αισθηματίες; Που καιρός για ποιητές;  Πιο αναίσθητος πεθαίνεις – έτσι πρέπει.

Εκεί που βρεθήκαμε,

η ευαισθησία να θεωρείται αδυναμία, μειονέκτημα ασυμβίβαστο, ατόπημα ασυγχώρητο

Εκεί που βρεθήκαμε,

να θες να βοηθήσεις, να προσφέρεις, να ενδιαφερθείς

και αντί για ευχαριστώ ένα  «γιατί;», «γιατί σε νοιάζει;»

Θα αρχίσω το κάπνισμα, το είπα;